دوبیتی

درختی را بمانم من در این ویرانگه باغ

که از جور خزانش دل ملول است سینه پر داغ

چنینم برکند هر دم ز تن آن جامه سبز بهاری

که بردوزد تنم سیه رختی به دست این دو صد زاغ

سلما